Commonwealth Saga ονομάζεται συνολικά η διλογία του Peter Hamilton που αποτελείται από τα βιβλία Pandora’s Star (2004) και Judas Unchained (2005). Πρόκειται για μια Space Opera επικών διαστάσεων, όπως άλλωστε και τα περισσότερα από τα βιβλία του συγγραφέα.
Σε ένα μέλλον που η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να δημιουργήσει σκουληκότρυπες πριν να ανακαλύψει το μυστικό των διαστρικών ταξιδιών, συναντάμε έναν κόσμο κάπως διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συναντήσει σε άλλα μυθιστορήματα του είδους, αφού οι διάφοροι κόσμοι της Κοινοπολιτείας επικοινωνούν μεταξύ τους με τρένα, τα οποία περνούν από κόσμο σε κόσμο μέσα από μεγάλες σκουληκότρυπες
Το βιβλίο ξεκινά με την παράθεση ενός μυστηρίου. Η ανθρωπότητα έχει υπόψιν της ένα ζεύγος αστέρων, που κάποια στιγμή χάθηκαν από τον ουρανό. Λόγω της μακρινής τους απόστασης από την Κοινοπολιτεία, δεν είναι δυνατό το άνοιγμα μιας σκουληκότρυπας για να διερευνηθεί το συμβάν, και μια από τις υποθέσεις είναι ότι κάποιος πολιτισμός κάλυψε τα αστέρια με σφαίρες Dyson.
Τα αστέρια αυτά όμως είναι ακόμα ορατά στο αντιδιαμετρικό άκρο της Κοινοπολιτείας, και ένας αστρονόμος που τα παρατηρεί, συγκλονίζεται όταν ανακαλύπτει ότι τα άστρα απλά σβήνουν, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Το ανεξηγητο αυτό γεγονός θεωρείται πολύ σημαντικό, τόσο ώστε το πρώτο διαστημόπλοιο ικανό να ταξιδέψει τόσο μακριά κατασκευάζεται για να εξερευνήσει τι συνέβη, και πώς. Και κάπως έτσι η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με έναν τρομερά επικίνδυνο εχθρό.
Η ιστορία της Κοινοπολιτείας τα έχει όλα. Έχουμε πολεμικές συγκρούσεις, διαστημικές συγκρούσεις, διπλωματία, κατασκοπεία και κρυφές ατζέντες. Έχουμε ιδιοφυίες, ήρωες, αντιήρωες, ντετέκτιβ, τρομοκράτες και τεχνητή νοημοσύνη. Και πάνω απ’όλα, την κατά τα φαινόμενα ανεξάντλητη φαντασία του Hamilton, να μας παρουσιάζει τη μια παράξενη σύλληψη μετά την άλλη. Μέχρι και διαστημικά ξωτικά έχουμε!
Τα βιβλία τα ευχαριστήθηκα, αλλά… αυτές οι σκουληκότρυπες μου κάθονται στο στομάχι. Ειδικά όπως τις παρουσιάζει εδώ, ο συγγραφέας, που μπορούν να ανοιχτούν από τη μια πλευρά μονό, και με αρκετά μεγάλη ακρίβεια. Προσωπικά με πετούν έξω από την ιστορία (σπάνε το immersion που λέγαμε στο χωριό μου) με το πόσο μη αληθοφανείς είναι. Και πέρα από αυτό, ο τρόπος που τις χειρίζεται ο συγγραφέας είναι ένα πασπαρτού, που μπορεί να οδηγήσει την πλοκή οπουδήποτε.
Επιπλέον, ο βασικός ανταγωνιστής, όπως και στο Reality Dysfunction, είναι ένας εχθρός τόσο παντοδύναμος, που πραγματικά δεν βλέπεις κανένα ρεαλιστικό τρόπο να ηττηθεί. Πάντως η λύση που δίνει ο Hamilton εν τέλει είναι αξιοπρεπής (για μένα) και δεν μου άφησε κακή αίσθηση.
Έχοντας αναφέρει τις ενστάσεις μου, να συμπληρώσω ότι τα βιβλία έχουν πολύ καλό ρυθμό, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ιδέες, και όπως προανέφερα ήταν ευχάριστα στην ανάγνωση,
Pandora’s Star 6/10
Judas Unchained 7/10