Perdido Street Station

Το Perdido Street Station είναι ένα μυθιστόρημα του China Mieville, και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2000. Θα μπορούσε να καταταγεί σε πολλά είδη μυθοπλασίας, αλλά κατά βάση είναι ένα βιβλίο φαντασίας, με αρκετές δόσεις τρόμου.

Το βιβλίο εξελίσσεται εξ’ ολοκλήρου στην τεράστια πόλη-κράτος New Crobuzon, πατρίδα αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων και ανθρωποειδών πλασμάτων. Εκεί ζουν οι πρωταγωνιστές μας: ο Isaac, ένας άνθρωπος επιστήμονας, και η φίλη του, η Lin, μια Khepri καλλιτέχνης.

Η ιστορία μας ξεκινά όταν η Lin αναλαμβάνει να φτιάξει ένα γλυπτό για έναν πολύ επικίνδυνο εργοδότη, και ο Isaac δέχεται να βοηθήσει έναν μυστηριώδη άγνωστο να πάρει πίσω μια ικανότητα που του στερήθηκε σαν ποινή για κάποιο έγκλημά του. Και είναι τα πειράματα του Isaac που θα θέσουν σε κίνηση γεγονότα που θα απειλήσουν την ζωή κάθε κατοίκου της πόλης.

Αυτό το βιβλίο το ξεκίνησα μη έχοντας ιδέα για τη θεματολογία του, έχοντας μόνο ακούσει πολύ καλά λόγια για τον συγγραφέα, και χωρίς να έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του. Διαβάζοντάς το, μου θύμισε πάρα πολύ τους κόσμους του Gaiman. Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία ξεκινά σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με άλλα που έχουμε ξαναδεί, αρκετά ώστε να φαίνεται οικείο. Καθώς όμως φεύγουν οι σελίδες, συνεχώς εμφανίζονται νέα στοιχεία, νέες φυλές, νέες τεχνολογίες, τα οποία συνήθως δεν εξηγούνται στη ροή του βιβλίου, αφου αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των ηρώων. Έτσι, ο αναγνώστης καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται σταδιακά, καθώς όσο η πλοκή ξετυλίγεται, μαζεύει συνεχώς κομμάτια πληροφορίας για τον κόσμο των ηρώων.

Το βιβλίο έχει πολλές φυλές ανθρωποειδών, κάποιες μάλιστα βγαλμένες από ανθρώπινους μύθους, όπως για παράδειγμα η Lin, που είναι Khepri, μια φυλή βγαλμένη από τους Αιγυπτιακούς μύθους. Στον κόσμο του βιβλίου υπάρχουν ταυτόχρονα η επιστήμη και η μαγεία, ο ηλεκτρισμός και το steampunk, η κόλαση και οι παράλληλες διαστάσεις, ακόμα και ο παγκόσμιος ιστός (αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις).

Αυτό που με ξένισε κάπως, ήταν ο τρόπος γραφής του συγγραφέα. Είναι φοβερό το πόσο περιγραφικός είναι στη γραφή του. Σαν να θεωρούσε ντροπή να γράψει κάποιο μοναχικό ουσιαστικό, χωρίς ένα-δυο συνοδευτικά επίθετα. Δεν είναι άσχημο το αποτέλεσμα, αλλά σε σημεία νομίζω κουράζει τον αναγνώστη.

Σε κάθε περίπτωση, βρήκα το βιβλίο καταπληκτικό!

10/10

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.